مکتوبی خطاب به اولیای امور در باب آلودگی هوای آمل

هو و لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم

به عرض و اطلاع آن جنابان عالی‌مقام، که زمام امور این خطه‌ی کهن را در کف تدبیر و تأمل خویش دارند، می‌رساند که اوضاع و احوال شهر آمل، که از دیرباز به صفای هوا و طراوت نسیم خود زبانزد خاص و عام بود، اینک به حالتی درآمده که هر ناظر منصِف را به حیرت و تأسف وا می‌دارد.

دود غلیظ و هوای آلوده که این روزها بر سر شهر سایه افکنده، مردمان را به انواع امراض و ناخوشی‌ها مبتلا ساخته و کودکان و پیران را از نفس کشیدن در موطن خویش محروم گردانیده است. از آنجا که حفظ جان رعیت، از اهمّ واجبات ارباب حکمت و سیاست است، این بنده‌ی کمترین بر خود فرض دانسته که مراتب نگرانی خویش را از این وضع اسف‌بار به استحضار رساند.

آیا این همان آمل نیست که نسیمش همچون شهد، روح را جلا می‌داد؟ پس چه شد که امروز نفس کشیدن در آن، مشقتی عظیم گردیده است؟ آیا این حالِ زار، نتیجه‌ی قصور در تدبیر و تساهل در امور محیط زیست نیست؟ مگر نه آنکه دود مازوت‌سوزی، کثرت عربات کهنه و بی‌نظمی در امور صناعت، بلای جان شهروندان گشته است؟

از آن جنابان که سکان هدایت این ولایت را در دست دارند، انتظار می‌رود که در تدبیر این معضل عظیم، قدمی راسخ برداشته و رعیتِ بی‌پناه را از این محنت رهایی بخشند. مبادا که غفلت امروز، حسرت فردا گردد و این دیار کهن، از فیض هوای پاک برای همیشه بی‌بهره شود!

منتظر اقدامی عاجل و اصلاحی بسزا، از آن ارباب تدبیر و کیاست هستیم.

حرّره العبد المذنب،
درگاه‌نشین عدل و انصاف،
روح‌الله جوکار ، به تاریخ غرّه‌ی شعبان المکرّم سنه‌ی ۱۴۴۶ هجری قمری