قتل‌عام طبیعت در هراز؛ جنایتی که هر روز ادامه دارد

آنچه در کوه‌های هراز در حال وقوع است، چیزی کمتر از یک فاجعه ملی و یک نسل‌کشی تمام‌عیار علیه طبیعت نیست. اینجا نه یک معدن، بلکه یک قتلگاه برای جنگل‌ها، کوه‌ها و رودخانه‌ها برپا شده است. آن‌هایی که نام «سرمایه‌گذار» و «فعال اقتصادی» را یدک می‌کشند، در حقیقت، جلادانی هستند که تیشه بر ریشه طبیعت این سرزمین زده‌اند.

کوه‌ها را با خاک یکسان می‌کنند، کسی پاسخگو نیست!

هر روز، صدای انفجارهای مهیب در دل کوه‌های هراز طنین‌انداز می‌شود. کوه‌هایی که هزاران سال پابرجا بوده‌اند، حالا در عرض چند ماه با بولدوزرهای غول‌پیکر و دینامیت‌های ویرانگر، تکه‌تکه می‌شوند. خاک و سنگی که میلیون‌ها سال طول کشیده تا شکل بگیرد، حالا در عرض چند ساعت بار کامیون‌هایی می‌شود که برای پر کردن جیب مشتی سودجو راهی جاده‌ها می‌شوند. و در این میان، هیچ‌کس پاسخگو نیست!

مسئولان، همدستان این جنایت‌اند!

حالا دیگر نمی‌توان گفت که مسئولان «بی‌توجه» هستند. آنها با چشم‌های باز این جنایت را می‌بینند و با سکوت مرگبارشان به این نسل‌کشی کمک می‌کنند. چه کسی این مجوزهای ننگین را صادر کرده؟ چه کسی پشت این پروژه‌های ویرانگر ایستاده؟ وقتی مردم عادی برای ساخت یک دیوار در زمین خودشان باید از هفت‌خوان مجوز عبور کنند، چطور این معدن‌داران بدون هیچ ترس و واهمه‌ای کوه‌ها را از نقشه ایران پاک می‌کنند؟

نابودی غیرقابل‌بازگشت؛ یک خیانت آشکار

ماجرا فقط به خاک و سنگ ختم نمی‌شود. وقتی کوه‌ها را از بین می‌برند، رودخانه‌ها گل‌آلود و آلوده می‌شوند، جنگل‌های اطراف خشک و بی‌جان می‌گردند، حیواناتی که نسل‌ها در این منطقه زندگی کرده‌اند، یا می‌میرند یا مجبور به فرار می‌شوند. رانش زمین و سیلاب‌های ویرانگر در آینده‌ای نه‌چندان دور، حاصل همین جنایت امروز است. و این‌همه فقط برای پر شدن حساب بانکی یک مشت سودجو که آینده این سرزمین برایشان هیچ ارزشی ندارد!

سکوت مردم، نابودی قطعی

اگر امروز سکوت کنیم، فردا چیزی برای حفظ کردن باقی نخواهد ماند. این زمین، این کوه‌ها و این طبیعت، ارثیه‌ای نیست که فقط به دست ما رسیده باشد؛ ما موظفیم آن را برای آیندگان حفظ کنیم. هیچ توجیه اقتصادی، هیچ دروغی درباره اشتغال‌زایی، نمی‌تواند این جنایت را لاپوشانی کند. زمان آن رسیده که در برابر این نسل‌کشی محیط زیستی بایستیم و نگذاریم مشتی طمع‌کار، خاکستر کوه‌های هراز را در باد بپاشند/روح الله جوکار